Naar Cape Reinga

We werden met een heerlijk zonnetje wakker in Paihia aan de Bay of Islands en heb ben na een lekkere warme douche in dat zonnetje ontbeten aan de tafel in de camper met de deuren open omdat we geen campingtafeltje hebben. Een mens moet zich weten te behelpen.
Na de camper te hebben voorzien van vers water en de vuilwatertank te hebben geleegd, zijn we vertrokken richting Waitangi. Een hele belangrijke plaats in de Nieuw-Zeelandse geschiedenis omdat hier op 6 februari 1840 de Maori-stamhoofden en de Britse kroon een verdrag sloten dat de strijd tussen beide partijen gestaakt zou worden. De Maori zouden landrechten krijgen en beschermd worden door de Britse regering. Het bestaat uit een groot grasveld met Maori beelden, een koloniaal pand en een standbeeld.
Van daaruit zijn we naar de Haruru Falls gegaan, een kleine waterval vlak in de buurt. En dan op naar het hoge noorden via highway 10 via Kerikeri naar Mangonui. Daar vonden we een mooi plekje om te eten en een schitterend uitzicht op de Doubtless Bay. En dan weer de highway 1 op om Cape Reinga te bereiken. Het regende inmiddels en we besloten om dan maar een camping te zoeken om te overnachten en de volgende dag naar de Cape te gaan. Onderweg over het lange stuk naar het noorden kom je een zeer gevarieerd landschap tegen, van een zeer ruig berglandschap tot prachtige groene glooiende heuvels met schapen, koeien, kalfjes en vooral veel velden met stieren. Zelfs grote gebieden met een soort wetlands waar mangroves groeien. Totaal anders dan Europa hoor, en dat komt vooral door de andere vegetatie die je hier ziet. Er staan bijvoorbeeld veel Nikau palmen, boomvarens, pohutakawabomen, manukastruiken, cabbagetrees, dracophhyllums, heel veel podocarps, een soort conifeer van heel hoog tot lagere soorten. Wiij hebben ze broccoli-bomen genoemd, want zo zien ze eruit.
Nog steeds geen camping te vinden en we besloten toch maar door te rijden tot de Cape, en dat was een fantastisch plan, want toen we daar aankwamen kwam de zon door en was het er adembenemend mooi. Het einde van Nieuw Zeeland waar de Tasmanzee en de Grote Oceaan elkaar met draaiende golven ontmoeten. Op de rotsen aan de voet van de kaap groit een knoestige pohutukawa van minstens 800 jaar oud. Volgens de Maori glijden de geesten van de doden over de wortels de ze in om aan hun reis naar Hawaiki te beginnen. Het uitzicht waar een eenzame vuurtoren de wacht houdt, is indrukwekkend. Wij zagen heel in de verte de Three Kings Islands, die 57 km uit de kust liggen en in 1643 door Abel Tasman werden ontdekt.
Vlak voordat we bij de echte kaap waren hebben we nog een zijweg gezien met een bordje camp DOC, daar gaan we maar een even een kijkje nemen om te overnachten. Na een behoorlijk lange grindweg komen we uit op Tauputaputa Beach met een hele mooie natuurcamping. Geen voorzieningen en alleen een koude douche, maar een fantastische plek aan de zee.
We ontmoeten daar een Nederlandse dame (ook uit het onderwijs en net met pensioen) waar de avond mee hebben doorgebracht en hebben lekker zitten kletsen uiteraard.