Mount Taranaki
Door: Amy Schuddeboom
Blijf op de hoogte en volg Amy
01 December 2012 | Nieuw Zeeland, New Plymouth
Vrijdag 30 november en zaterdag 1 december
We zouden vrijdag een wandeling maken in het gebied van Mount Taranaki (voorheen Mount Egmond) bij Stratford en zijn ook op weg gegaan met de auto naar het Visitors Centre om te informeren of het mogelijk was. We vertrokken met een beetje motregen, maar onderweg bleef het steeds een beetje regenen. De weg werd steeds smaller en richting het Visitors Centre kon alleen onze auto erop en als er een tegenligger kwam, weet ik eigenlijk niet zo goed hoe we het zouden moeten oplossen. Er kwam geen tegenligger dus dat probleem hadden we niet en boven aangekomen was er geen enkel zicht, alleen wolken. Het is dus niet voor niets dat ze zeggen eerst informeren of je zou kunnen wandelen in deze regio! Wij naar binnen en een heel gezellig gesprek gehad met de boswachter die daar zat. Hij adviseerde ons om geen wandeling te maken die dag en het zaterdag te proberen en dan niet bij het centrum waar hij zat maar iets verderop bij Egmont Village en raadde ons de Veronica-walk aan. En als we nog meer tijd hadden dan ook nog een stukje verder nogmaals een wandeling te maken. Dus wij onverrichte zaken terug naar de camping, waar het overigens inmiddels prima weer was geworden en de Taranaki nog steeds dicht in de wolken zat!
We hebben een rustdag gehouden, ik heb de was gedaan, want met 1 stel dekbedhoezen en ieder 1 handdoek moet je zo af en toe toch de was doen helaas. De rest van de middag de was laten drogen aan een grote droogmolen en lekker zitten lezen in het zonnetje.
Toen we wakker werden vanmorgen (zaterdag) was het prachtig onbewolkt weer en 22gr, net als de boswachter ons voorspeld had. We reden richting New Plymouth en passeerden Inglewood en vlak daarachter kom je in Egmont Village, waar het Egmont National Park ligt. Het park waar ongeveer 300 km wandelroutes is uitgezet, beslaat de hellingen en de top van Mount Taranaki. De klim naar de top is niet al te moeilijk, maar de weersomstandigheden kunnen er van het ene op het andere moment omslaan en duurt toch ongeveer 8 uur. Dat vonden wij te lang en wij kozen de Veronica-route zoals ons was aangeraden, deze duurde 2 ½ uur. Een schitterende wandeling omhoog en uiteraard ook weer naar beneden door een gigantisch oud bos, met weer van die sprookjesachtige bomen, varens en mossen. Ik kan er geen genoeg van krijgen! Fantastische uitzichten op de Taranaki en inderdaad als we dit hadden moeten doen in de regen, was het absoluut niet gelukt! Dit waren geen paden om met regen te lopen als het niet strikt noodzakelijk is, maar nu met het prachtige weer was het fantastisch! De legende van Taranaki klopt dan kennelijk toch !
Volgens een Maori-legende maakt Mount Taranaki ooit deel uit van de bergen op het centraal plateau (Tongariro National Park). De vriendelijke, zachtmoedige Taranaki was verliefd op Pihanga, een kleinere maar bijzonder mooie berg, maar zij wees hem af omdat ze meer voelde voor de stoere Mount Tongariro.
Terwijl Mount Ruapehu en Mount Ngauruhoe verbaasd toekeken, vluchtte de machtige Mout Taranaki met gebroken hart naar het westen; door zijn omvang sleet hij het dal van de Whanganui River uit, waar zijn tranen in woeste vloed doorheen kolkten. Ten slotte bereikte Mount Taranaki de kust, waar hij eindelijk tot rust kwam – een eenzame reus te midden van vlak land. Ook nu treurt hij dikwijls – dan is de berg gehuld in een dicht wolkendek en gieren de westenwinden van orkaankracht om zijn top.
Vandaar zijn we naar New Plymouth gereden, hebben een camping gezocht en staan dus nu letterlijk aan de Tasmanzee! We kijken vanuit de camper op de zee die echt voor de deur ligt en verderop zien we de haven van New Plymouth.
Vanmiddag een wandeling van ongeveer 8 km gemaakt over de Coastal Walkway, deze loopt over een 10 tal kilometers langs de kust en is heel leuk om te lopen. Op de East End Beach waren ze aan het kite surfen, een geweldig gezicht en toen we inmiddels weer terug in de camper waren, kwamen er bij ons allerlei zeilboten voorbij die kennelijk een wedstrijd aan het doen waren. Kortom een schitterende dag! En nu zitten we nog te genieten van de zonsondergang!
We zouden vrijdag een wandeling maken in het gebied van Mount Taranaki (voorheen Mount Egmond) bij Stratford en zijn ook op weg gegaan met de auto naar het Visitors Centre om te informeren of het mogelijk was. We vertrokken met een beetje motregen, maar onderweg bleef het steeds een beetje regenen. De weg werd steeds smaller en richting het Visitors Centre kon alleen onze auto erop en als er een tegenligger kwam, weet ik eigenlijk niet zo goed hoe we het zouden moeten oplossen. Er kwam geen tegenligger dus dat probleem hadden we niet en boven aangekomen was er geen enkel zicht, alleen wolken. Het is dus niet voor niets dat ze zeggen eerst informeren of je zou kunnen wandelen in deze regio! Wij naar binnen en een heel gezellig gesprek gehad met de boswachter die daar zat. Hij adviseerde ons om geen wandeling te maken die dag en het zaterdag te proberen en dan niet bij het centrum waar hij zat maar iets verderop bij Egmont Village en raadde ons de Veronica-walk aan. En als we nog meer tijd hadden dan ook nog een stukje verder nogmaals een wandeling te maken. Dus wij onverrichte zaken terug naar de camping, waar het overigens inmiddels prima weer was geworden en de Taranaki nog steeds dicht in de wolken zat!
We hebben een rustdag gehouden, ik heb de was gedaan, want met 1 stel dekbedhoezen en ieder 1 handdoek moet je zo af en toe toch de was doen helaas. De rest van de middag de was laten drogen aan een grote droogmolen en lekker zitten lezen in het zonnetje.
Toen we wakker werden vanmorgen (zaterdag) was het prachtig onbewolkt weer en 22gr, net als de boswachter ons voorspeld had. We reden richting New Plymouth en passeerden Inglewood en vlak daarachter kom je in Egmont Village, waar het Egmont National Park ligt. Het park waar ongeveer 300 km wandelroutes is uitgezet, beslaat de hellingen en de top van Mount Taranaki. De klim naar de top is niet al te moeilijk, maar de weersomstandigheden kunnen er van het ene op het andere moment omslaan en duurt toch ongeveer 8 uur. Dat vonden wij te lang en wij kozen de Veronica-route zoals ons was aangeraden, deze duurde 2 ½ uur. Een schitterende wandeling omhoog en uiteraard ook weer naar beneden door een gigantisch oud bos, met weer van die sprookjesachtige bomen, varens en mossen. Ik kan er geen genoeg van krijgen! Fantastische uitzichten op de Taranaki en inderdaad als we dit hadden moeten doen in de regen, was het absoluut niet gelukt! Dit waren geen paden om met regen te lopen als het niet strikt noodzakelijk is, maar nu met het prachtige weer was het fantastisch! De legende van Taranaki klopt dan kennelijk toch !
Volgens een Maori-legende maakt Mount Taranaki ooit deel uit van de bergen op het centraal plateau (Tongariro National Park). De vriendelijke, zachtmoedige Taranaki was verliefd op Pihanga, een kleinere maar bijzonder mooie berg, maar zij wees hem af omdat ze meer voelde voor de stoere Mount Tongariro.
Terwijl Mount Ruapehu en Mount Ngauruhoe verbaasd toekeken, vluchtte de machtige Mout Taranaki met gebroken hart naar het westen; door zijn omvang sleet hij het dal van de Whanganui River uit, waar zijn tranen in woeste vloed doorheen kolkten. Ten slotte bereikte Mount Taranaki de kust, waar hij eindelijk tot rust kwam – een eenzame reus te midden van vlak land. Ook nu treurt hij dikwijls – dan is de berg gehuld in een dicht wolkendek en gieren de westenwinden van orkaankracht om zijn top.
Vandaar zijn we naar New Plymouth gereden, hebben een camping gezocht en staan dus nu letterlijk aan de Tasmanzee! We kijken vanuit de camper op de zee die echt voor de deur ligt en verderop zien we de haven van New Plymouth.
Vanmiddag een wandeling van ongeveer 8 km gemaakt over de Coastal Walkway, deze loopt over een 10 tal kilometers langs de kust en is heel leuk om te lopen. Op de East End Beach waren ze aan het kite surfen, een geweldig gezicht en toen we inmiddels weer terug in de camper waren, kwamen er bij ons allerlei zeilboten voorbij die kennelijk een wedstrijd aan het doen waren. Kortom een schitterende dag! En nu zitten we nog te genieten van de zonsondergang!
-
01 December 2012 - 10:15
Engel:
Hallo schatten,
Wat gaan jullir toch lekker!!
En wat een mooie legende, wel jammer
Dat die berg zijn rust nu nog niet kan vinden.
Heerlijk zo strak aan het water en dan zeilboten langs zien komen
Daar kan je toch ook blij van worden.
Nog een fijn reis en tot later ..... ..wij lezen het graag.
Liefs -
01 December 2012 - 13:16
Dorian:
En wij hier maar in de zeikregen zitten, ik ben jaloers hoor! Weer een leuk stukje Amy! -
05 December 2012 - 09:55
Linda T:
Amy, wat een leuke verhalen! Ik wil foto's zien! Geniet ervan! Groetjes, Linda T. -
05 December 2012 - 15:00
Christine Kooijman:
Lieve Amy en Ton,
Geweldige ervaringen doen jullie op. Geweldig! Een goed moment even, voor de rustdag en de was en dan kunnen jullie weer los op weg naar het Southern Island.
Bij ons hebben we nu de verjaardag van Sinterklaas achter de rug en 't is een geslaagd feest geweest.
Nika reageerde overal uitbundig blij op en was blij (uitzinnig blij ) met elke nuance. Zo hadden (denk ik)
zowel jij als ik, hier en daar een sticher gebruikt om haar naam op te schrijven. Daar stond dan ook een hartje op waardoor Nika overtuigd was dat Pietje verliefd ( iets van het jeugdjournaal ) haar pakjes had in gepakt. Toevallig waren er ook een aantal grapjes pakjes bij b.v. voor de beide opa's en voor Nika was dat het werk geweest van de Lol Piet. Ze glunderde aan alle kanten. We hebben natuurlijk foto's dus kan je straks nog een klein beetje nagegieten van dit feest. Natuurlijk moeten we ook de Sint hartelijk danken voor zijn gulle gaven. Ook voor jullie heeft Sint een klein cadeautje achtergelaten.
Geniet van de tweede helft en wij wensen jullie nog veel mooi weer en zonneschijn.
Liefs Christine en Cor.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
